Με τον Βαλεντίνο Ρόσι στο ράλλυ Μόντσα
Ο Μιχάλης Ζώτος έζησε από κοντά όσο κανένας τον Βαλεντίνο Ρόσι στη σύντομη περιπέτειά του με το Impreza. Κι έχει τόσα να πει ο Έλληνας μηχανικός για τον αναβάτη-φαινόμενο...
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΖΩΤΟΣ, ΑΚΗΣ ΤΕΜΠΕΡΙΔΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΘΑΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
OTAN ακούς ότι ο Βαλεντίνο Ρόσι θα τρέξει σε κάποια ράλλυ με Subaru, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι: «Nα πάμε να το δούμε από κοντά το παλιόπαιδο». Όταν, όμως, ο καλός φίλος Μιχάλης Ζώτος σού λέει ότι ο ίδιος θα είναι ο μηχανικός του στο Impreza, τότε δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη: «Μιχάλη, αυτό είναι θεματάρα! Θα είμαστε κι εμείς εκεί...»
Να ’μαστε, λοιπόν, διαπιστευμένοι στο Pάλλυ Μόντσα, για το οποίο χρόνια ακούγαμε, αλλά ποτέ δεν ξέραμε τι ακριβώς είναι. Τι είναι; Ένα ράλλυ - ας το πούμε έτσι - μέσα στην πίστα. Με τεχνητά σικέιν και δύο διαδρομές που χρησιμοποιούν το γνωστό σιρκουί της F1 όσο και το αρχαίο οβάλ, που έχει «φυτρώσει» από χρόνια. Μαζεύει, ωστόσο, πολύ κόσμο. Ειδικά εφέτος, με τον ΜακΡέι στο Fabia και τον Ρόσι στο Impreza, έγινε πραγματικά χαμός.
Παραμονή του αγώνα, ο Μιχάλης μας προϊδέασε: «Φίλοι μου, γίνεται πανικός. Τον φυλάνε μπράβοι, δικοί του και της οργάνωσης, και δεν πλησιάζεις εύκολα»... Την Παρασκευή κιόλας, ημέρα αναγνωρίσεων, πήραμε μια ιδέα του τι εστί Ρόσι. Το μποξ της Prodrive ήταν περιφραγμένο κανονικά και γεμάτο μπράβους. Κολλητά στο μότορχομ της Subaru ήταν αυτό του Vale. Δίπλα στην ομάδα... Ζώτου, ο πατέρας, Γκρατσιάνο Ρόσι, με Impreza Gr N (και συνοδηγό τον μάνατζερ της Yamaha στα MotoGP, Ντάβιντε Μπρίβιο), και παραδίπλα ο κολλητός του Βαλεντίνο, Ούτσιο, με Fiat Punto S1600. Γύρω από τις τρεις ομάδες είχαν μαζευτεί όλοι -μα ΟΛΟΙ!- οι θεατές. Ο ΜακPέι, έρημος και μόνος. Κοπελίτσες με άγριες διαθέσεις, αγοράκια ντυμένα στα κίτρινα, έφηβοι με σγουρά μαλλιά και γυαλιά Arnette, οικογένειες, μεσήλικες και ηλικιωμένοι είχαν φτιάξει έναν κλοιό γύρω από την ομάδα και οι μπράβοι δούλευαν υπερωρίες. Μάλλον συνηθισμένοι θα ’ναι...
«Είμαστε σφιγμένοι όλοι στην ομάδα μ’ αυτό που γίνεται - δε μας έχει ξανασυμβεί», παραδέχεται ο Μιχάλης. Εμείς να δείτε. Περάσαμε μία ολόκληρη μέρα περιμένοντας απέξω, μαζί με τους «τιφόζι», μήπως και βγάλουμε φωτογραφία του αστέρα σε στιλ παπαράτσι.
Το Σάββατο τα πράγματα ήταν καλύτερα. Ο Ζώτος έκανε κίνηση ματ και μας έχωσε μέσα στα μποξ. Εκεί τα είδαμε όλα. Είδαμε έναν 26χρονο Ιταλό με σούπερ ταλέντο να ακτινοβολεί θετική ενέργεια σε όλο το πάρκο της Μόντσα και ακόμη παραπέρα. Έναν ροκ σταρ που θέλει να μείνει απλός, με τα πόδια στη γη. Κατόρθωμα αυτό, με τη λατρεία που συσσωρεύεται γύρω του τόσα χρόνια τώρα. Δε χρειάζεται να κολλήσουμε στο γεγονός ότι για 5,6 δλ. έχασε τον αγώνα από τον Καπέλο, ούτε στο ότι κέρδισε τον ΜακPέι (αυτό ήθελε και το είπε!) σε ένα ράλλυ γιαλαντζί. Η ουσία είναι αλλού. Δε θα ξεχάσουμε ποτέ το γεμάτο εφηβική λαχτάρα βλέμμα ενός επτά φορές παγκόσμιου πρωταθλητή, όταν καθόταν στο μπάκετ. Ούτε την καθαρότητα με την οποία μιλούσε στον άνθρωπό του στον αγώνα, το Μιχάλη. Τον χαρήκαμε το δικό μας, γιατί αντιμετώπισε έναν σταρ όπως έπρεπε, σαν έναν ακόμη επαγγελματία οδηγό. Τη στιγμή που οι δημοσιογράφοι κρέμονταν από τα χείλη του για μια δήλωση (θα τρέξει με τη Ferrari; - ιδού το ερώτημα) και για ένα αυτόγραφο. Ναι, αυτόγραφο, οι συνάδελφοι της Gazzetta και της Tuttosport. Δε θα ξεχάσουμε, επίσης, τους κολλητούς-μορφές του αναβάτη, που μπαινόβγαιναν στα πιτ, τον ανάπηρο πιτσιρικά που έφεραν για να τον ευλογήσει ο Βαλεντίνο, αλλά και την ευτυχία δεκάδων άλλων που είχαν την ευκαιρία να τον δουν από κοντά, να τον αγγίξουν ή να του βγάλουν μια φωτογραφία. Kι όμως, ο Vale δεν το έχει «καβαλήσει» στο παραμικρό. Παραμένει αναβάτης GP μέσα του. Απλώς, όλος ο πλανήτης τον πιέζει να αλλάξει στρατόπεδο: από τον Έκλεστοουν και το Μοντεζέμολο μέχρι το στενό του κύκλο και τον ίδιο του τον πατέρα. Ο ίδιος, όπως μας είπε, «την άκουσε» από τις επιδόσεις της F1. Και πήγε γρήγορα, «ίσως πολύ γρήγορα», στο Μουτζέλο για τρεις ημέρες. Με άλλα λόγια, τι; Στην F1 θα πάει, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς - θυμηθείτε το. Και είναι καταδικασμένος να πετύχει!
Aπό το αξέχαστο τριήμερο που περάσμε στη Mόντσα παρέα με το Mιχάλη, δε θα σας μεταφέρω όσα μου είπε ο Ρόσι στις μίνι συνεντεύξεις που μας έδωσε, γιατί δε «λένε» μπροστά στα όσα έζησε μαζί του ο Έλληνας μηχανικός. Aπολαύστε, λοιπόν, πώς είδε ο ίδιος τον οδηγό του..._ Α. Τ.
Half full-half empty...
AYTHN την απέχθεια για τον καιρό της Αγγλίας το χειμώνα δεν μπόρεσα ποτέ να την καταλάβω. Τι πιο ωραίο, μονολογούσα, να βλέπεις στον προσωπικό, μοναδικό σου κινηματογράφο να ξετυλίγονται μέσα από το παρμπρίζ τα φορτωμένα, σταχτιά σύννεφα μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου, τα γυμνά δέντρα να ξεκουράζονται πάνω στο στρώμα από τα δικά τους καφεκόκκινα φύλλα και τη βροχή να σου υπενθυμίζει πόσο πολύτιμη είναι η θαλπωρή που νιώθεις ταξιδεύοντας με το αυτοκίνητο...; Με μουσική υπόκρουση μοναδική, που δεν ακούγεται ποτέ η ίδια, εάν είσαι σταματημένος, αλλά χρειάζεται να μιξαριστεί με όλους τους άλλους ήχους που βρίσκουν το δρόμο τους προς την καμπίνα. Εκεί είναι η διαφορά, στο ανακάτεμα. Αέρας να σφυρίζει και μουσική από BBC Radio 2, λοιπόν...
Το μόνιμο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου από το πρωί είχε να κάνει αποκλειστικά με αυτόν τον καταπληκτικό καιρό και όχι με το ότι σε μία ώρα θα συναντούσα τον Βαλεντίνο Ρόσι, για να δουλέψω μαζί του στις πρώτες του δοκιμές με το εργοστασιακό αυτοκίνητο της ομάδας μας.
Γι’ αυτό το «και καλά» ύφος δε φταίω εγώ, αλλά η δουλειά μου. Καμία σχέση το γεγονός ότι συνεργάζομαι εδώ και καιρό με μερικούς γνωστούς και καλούς οδηγούς αγώνων αυτοκινήτου. Το μπλαζέ ύφος εκείνο το πρωινό που πήγαινα για «άλλη μια μέρα δοκιμών» είχε να κάνει με το ότι... δεν ήξερα. Είχα μεν ρωτήσει, αλλά δεν ήξερα.
Την τελευταία φορά που παρακολούθησα όλο το παγκόσμιο πρωτάθλημα μοτοσικλετών, το μαγικό νούμερο ήταν το 34. Δώδεκα χρόνια μετά, βρέθηκα να πηγαίνω να δουλέψω με το 46. Με περιέργεια. Ήθελα, πάνω απ’ όλα, να εξηγήσω κάτι απλό: τι μαγικό είχε αυτός ο άνθρωπος που για χάρη του είχα φορτωθεί με 21 (!) βιβλία, 1 σακούλα φωτογραφίες και 7 μπλουζάκια από συναδέλφους στην εταιρεία; Για να μην ξεχάσω και το σορτς της ανιψιάς της γραμματέως στο γραφείο, που ορκιζόταν ότι, «εάν το υπογράψει ΕΚΕΙΝΟΣ, η μικρή σίγουρα θα λιποθυμήσει από την συγκίνηση»! Με περιέργεια ξεκίνησα και με γνήσιο θαυμασμό κατέληξα. Από την αρχή, όμως...
Η εντολή...
Ήταν τέλη Αυγούστου: «Kαι, μια και ο οδηγός σου θα είναι ο Βαλεντίνο Ρόσι, πρόσεξε να μη μαθευτεί τίποτα πριν από την επίσημη ανακοίνωση της συνεργασίας μας», μου είπε ο Ντέιβιντ Λάπγουορθ, επικεφαλής της ομάδας μας.
Διάλεξα το αεροδρόμιο-πίστα του Μπράντινγκθορπ, καμιά 20αριά μίλια βόρεια του Νορθάμπτον, για τις δοκιμές. Καθόρισα το πλάνο των δοκιμών και μετά πήγα να αγοράσω το καινούργιο βιβλίο με την αυτοβιογραφία του. Μεσολαβούσε σαββατοκύριακο και κάτι έπρεπε να μάθω γι’ αυτόν. Απογοητεύτηκα. Το βιβλίο εξηγούσε μεν πόσα πρωταθλήματα είχε πάρει, αλλά με τίποτα δεν έλυνε την απορία για τον μπόγο με τα βιβλία και το σορτς της μικρής που «θα λιποθυμήσει».
«Ciao, I am Valentino». Το παλικάρι έχει αρχές, σκέφτομαι. Πάντα εκτιμώ αφάνταστα τους γνωστούς που συστήνονται με το όνομά τους, ακόμη κι αν είναι σίγουροι ότι τους ξέρεις. Ζεστά μάτια, γελαστά. Παπούτσια φορεμένα μεν, αλλά με λυτά κορδόνια, γυαλιά «παρμπρίζ πούλμαν» και παντελόνι να σκουπίζει το πάτωμα.
«Μπες να φορέσεις τη φόρμα σου εδώ μέσα» του λέω, όταν τον βλέπω να ετοιμάζεται διακριτικά στο πίσω μέρος του φορτηγού των δοκιμών και του παραχωρώ το γραφείο στο μότορχομ, κλείνοντας πίσω μου την πόρτα. Βγαίνει ύστερα από λίγο, φορώντας τα «πολεμικά», και αρχίζει να κόβει βόλτες γύρω από το αυτοκίνητο. Βγάζει το κινητό του από την τσέπη και αρχίζει να το φωτογραφίζει.
«Μου αρέσει πολύ, άσε με να το χαρώ» μου λέει, όταν στέκομαι δίπλα του. Ζει τη στιγμή σαν να ζυγίζει το καθαρόαιμο προτού βαλθεί να το δαμάσει.
«Πριν ξεκινήσουμε με το πρόγραμμα δοκιμών, θα ήθελα να το οδηγήσεις για 15 λεπτά σαν να το “έχεις κλέψει”. Διασκέδασε, γλίστρα το και λύσε τα χέρια σου, θα το χρειαστείς αυτό στα ράλλυ» του λέω.
«Αυτό είναι εύκολο» λέει γελώντας και μετά γυρίζει το διακόπτη στο μυαλό του και μεγαλώνει καμιά εικοσαριά χρόνια. Ακούει τα πάντα προσεκτικά και, κάθε τόσο, με ειλικρίνεια, ρωτά αυτά που δεν καταλαβαίνει, με το μοναδικό τρόπο που οι Ιταλοί παντρεύουν τις λέξεις.
«Scusi. Can you repeat - eh, Michol?» Με «ο» το Michol!
Του πήρε ακριβώς 5 λεπτά να μάθει τις λειτουργίες του κάθε διακόπτη στο κόκπιτ. Και αυτό είναι δύσκολο.
«Σας ευχαριστώ που προετοιμάσατε το αυτοκίνητο για μένα. Μου αρέσει πολύ» λέει, με ένα αληθινό χαμόγελο, στα παιδιά της ομάδας, αφού τα έχει μαζέψει με ένα νεύμα δίπλα στο παράθυρό του. Τα μεν παιδιά έχουν την έκφραση «τώρα, δουλευόμαστε μεταξύ μας;» στο πρόσωπό τους κι εγώ έχω πλέον πειστεί ότι άλλος του έγραψε το βιβλίο.
Καθισμένος δίπλα του μέσα στην πίστα, έπειτα από λίγο νόμιζα ότι πραγματικά το είχε κλέψει το αυτοκίνητο. Γεμίσαμε την πίστα «φιδάκια» και τον κόσμο έξω από το αυτοκίνητο με καπνό από καμένο λάστιχο. Επιστρέψαμε στα πιτ, αφού με ρώτησε, για να σιγουρευτεί, ότι τα 15 λεπτά δεν είχαν περάσει.
Από την πρώτη στιγμή που αρχίσαμε πραγματικά να δουλεύουμε, κατάλαβα ότι είχε κάτι αυτό το παιδί. Είμαι βέβαιος, ειδικά για τέτοια θέματα της δουλειάς μου, ότι, εάν δεν ήξερα ποιον είχα δίπλα, θα έλεγα ότι ήταν επαγγελματίας αγώνων αυτοκινήτου. Οι περιγραφές των χαρακτηριστικών της οδικής συμπεριφοράς του αυτοκινήτου δίνονταν με τέτοια σαφήνεια, που έμεινα έκπληκτος. Αφήνω τον ίδιο να σας περιγράψει το πρώτο πρόβλημα που αντιμετώπισε:
«Σε στροφές 2ης-3ης, αισθάνομαι μια υποστροφή που δε συνοδεύεται από άνοιγμα της τροχιάς, αλλά από μια μικρή απώλεια αίσθησης του τιμονιού. Σε αυτήν τη φάση, έχω αρχίσει να αφήνω τα φρένα και στρίβω. Αρχικά, σημαδεύει πολύ καλά, αλλά μετά ελαφρώνει εμπρός. Eίναι μεν μπρουμυτισμένο, αλλά ελαφρώνει το τιμόνι, όχι οι τροχοί - εάν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Δοκίμασα να το εξαλείψω, ανοίγοντας την τροχιά, αλλά διορθώθηκε μόνο όταν μείωσα στιγμιαία την πίεση στο πεντάλ του φρένου. Α, μην ξεχάσω να σου πω ότι είναι το ίδιο στις δεξιές και τις αριστερές στροφές και, απλώς, γίνεται χειρότερο όταν τα λάστιχα κουράζονται, που μάλλον είναι αναμενόμενο. Κοίταξε, σε παρακαλώ, να μου πεις τι είναι, γιατί δεν το εμπιστεύομαι σε αυτά τα κομμάτια».
Όλα τα παραπάνω τα συνοδεύει παραστατικά με χειρονομίες, χρησιμοποιώντας όλο του το σώμα: πατώντας φανταστικά πεντάλια, στρίβοντας το τιμόνι... Κοιτώντας εμένα, αλλά βλέποντας τη στροφή μέσα στο μυαλό του. Μοναδικές κινήσεις, που, για όσους μεγαλωμένους κάτω από την ήλιο της Μεσογείου, συνοδεύουν καθημερινά τις λέξεις που ξεμυτίζουν από το στόμα μας.
Ύστερα από τέτοια ανάλυση, 2 λεπτά πάνω από την οθόνη του laptop είναι αρκετά. Μερικές γραμμές στην οθόνη της τηλεμετρίας απλώς επιβεβαιώνουν αυτό ακριβώς που ο Vale περιέγραφε, όπως μπορείτε να δείτε στο σχεδιάγραμμα που παραθέτουμε.
Επιμέρους ταχύτητες των τροχών και πραγματική ταχύτητα οχήματος. Κατά κανόνα, συμπίπτουν σε αγώνες ασφάλτου, οι αποκλίσεις έχουν να κάνουν με απώλεια πρόσφυσης ή στροφές πολύ μικρής ακτίνας (55 χλμ./ώρα, τη συγκεκριμένη στιγμή με 4η ταχύτητα).
Απόκλιση του πραγματικού πλευρικού φορτίου των εμπρός τροχών από το μέγιστο που θα μπορούσαν να αναπτύξουν κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες (κατακόρυφα φορτία, επιμέρους γωνίες των τροχών κτλ.).
Σημείο όπου μόλις έχει αρχίσει να στρίβει (γωνία τιμονιού/κίτρινη γραμμή 30°) και η υποστροφή που εξελίσσεται (κόκκινη γραμμή).
Πίεση στα φρένα την ίδια στιγμή (25 bar).
«Οδήγησες τη Ferrari F1 την προηγούμενη εβδομάδα, έτσι δεν είναι; Προσπάθησε να ξεχάσεις αυτόν τον τρόπο οδήγησης. Δεν μπορείς να φρενάρεις τόσο έντονα τόσο βαθιά μέσα στη στροφή. Φρόντισε να επιβραδύνεις κυρίως στην ευθεία και απλώς “κουβάλα” τα φρένα μέσα στη στροφή, αλλά με λιγότερη πίεση. Το μέγεθος των ελαστικών, η κατανομή βάρους και το σύστημα μετάδοσης σε ένα WRC κουράζουν πολύ περισσότερο τα εμπρός ελαστικά».
Στον επόμενο γύρo είχε αλλάξει τρόπο οδήγησης και αυτό το πρόβλημα απλώς δίνει τη θέση του στο επόμενο στη σειρά προτεραιότητας. Έτσι δουλεύει. Αφήνει τελευταία τα πράγματα που του αρέσουν στο αυτοκίνητο κι επιτίθεται αμέσως στα προβλήματα. Αρκετά διαφορετική προσέγγιση η δική μας και των οδηγών στην επίσημη ομάδα, όπου συζητάμε όλους τους επιμέρους τομείς κάθε φορά. «Νομίζω ότι θα ήταν πιο αποδοτικό, αν συγκεντρωνόσασταν αμέσως στα προβλήματα» μου είπε, όταν συζητήσαμε το θέμα και ανταλλάξαμε εμπειρίες.
Είχε δίκιο. Εάν ξεκινήσεις εσύ ως μηχανικός να ρωτάς για τα επιμέρους τμήματα του αυτοκινήτου, είναι σίγουρο ότι κάτι αρνητικό θα βρει να πει ο οδηγός για το καθένα, μια και είναι στην ανταγωνιστική του φύση να μην ικανοποιείται εύκολα. Έχουμε ήδη αποφασίσει ως ομάδα να υιοθετήσουμε αυτόν τον τρόπο «ανάκρισης» των οδηγών ήδη από τις δοκιμές του «Μόντε», στα μέσα Δεκεμβρίου! Πάντα κάτι μαθαίνεις - και είναι τα απλά, τα καθιερωμένα, που δεν τα κοιτάς ποτέ με άλλο μάτι.
Ευχαριστούμε, Vale!
Έτσι συνεχίσαμε, μέχρι που έπεσε ο ήλιος και λίγο αργότερα, μια και... «one more giro, Michol?». Πώς να του έλεγα όχι; Τολμάς να πεις όχι σε ένα παιδί που ζητά άλλη μία βόλτα με το παιχνίδι του; Γιατί και παιχνίδι να μην ήταν το Impreza όταν στεκόταν σταματημένο στα πιτ, ο ίδιος φρόντισε να το κάνει τέτοιο στα χέρια του.
«Είναι αλλιώς αυτά τα αυτοκίνητα» μου είπε, ύστερα από 150 χλμ. δοκιμών στο τέλος της ημέρας. «Πρέπει να είναι ωραία η αίσθηση (nice feeling) να μπορείς να ελέγχεις (to control) ένα τέτοιο αυτοκίνητο που γλιστράει με 4ες και 5ες σε πραγματική, χωμάτινη ειδική μέσα στο δάσος. Μεγάλη πρόκληση!»
Δεν τον ρώτησα αν έβρισκε μεγαλύτερη την πρόκληση της οδήγησης μιας F1 ή ενός WRC στις συνθήκες που ο ίδιος ανέφερε. Δεν είχα την αυταπάτη ότι θα μου απαντούσε, απλώς δεν ήθελα να τον ρωτήσω κάτι άσχετο με τη συνεργασία που είχαμε αρχίσει αυτήν τη μέρα. Ίσως γιατί ήξερα ότι βομβαρδίζεται καθημερινά από τέτοιες ερωτήσεις και δεν ήθελα να αλλάξω το κλίμα, που ήταν χαλαρό κι επαγγελματικό.
Οι ¶γγλοι έχουν πολλά καλά, εκτός από ωραίο καιρό το χειμώνα. Όπως το καταπληκτικό «half empty-half full», που υπενθυμίζει ότι μπορούμε (και πρέπει) να βλέπουμε τα πάντα στη ζωή από δύο πλευρές. Οι επιδόσεις και τα επιτεύγματα είναι ο ένας τρόπος για να δει κανείς τον Ρόσι. Αυτό που τον κάνει αγαπητό στον κόσμο, όμως, κι έχει δημιουργήσει το «φαινόμενο Ρόσι» έχει να κάνει με κάτι άλλο: είναι το απλό παιδί που διασκεδάζει αυτό που κάνει και, παρεμπιπτόντως, παίρνει και μερικά πρωταθλήματα στην πορεία.
Κάθε φορά που σηκώνει ακόμα ένα κύπελλο στα χέρια του, μας θυμίζει ότι όλα γίνονται, αρκεί να μη χαθούμε μέσα σε στόχους-αυτοσκοπούς. Πρέπει να ησυχάσουμε και να διασκεδάσουμε τη ζωή μας, ο καθένας στη δική του «πίστα». Grazie, Vale!
Ρόσι εκ των έσω
Ύστερα από τρεις ημέρες με τον αναβάτη-φαινόμενο, τι μένει; Πολλά παραλειπόμενα, στιγμές και λεπτομέρειες μακριά από τις κάμερες και πίσω από τις μπαριέρες. Με σεβασμό στον απλό χαρακτήρα του και αφημένα μερικά πράγματα απ’ έξω, για τον ίδιο λόγο που ο καθένας μας περιμένει λίγο σεβασμό του προσωπικού του χώρου...
- Φαίνεται ότι δεν πιέζεται, όταν οδηγεί. Συνήθως, έχουμε συνδυάσει την πίεση και την προσπάθεια με το πόσο κοντά στο προσωπικό μας όριο οδηγούμε. Με τον Vale τα πράγματα είναι πιο απλά. Πιστεύω ότι δεν μπερδεύει στο μυαλό του την έννοια του ορίου. Διασκεδάζει την οδήγηση και το αποτέλεσμα στην απόδοση σχετίζεται περισσότερο με αυτήν τη χαλαρότητα, παρά με τη συνεχή σύγκριση του ρυθμού του με το «απόλυτο». Η έννοια του ορίου, άσχετα με το πόσο μακριά το τοποθετεί αυτό ο καθένας μας, φρενάρει τελικά την απόδοση, γιατί προσδιορίζει αυτόματα το «νήμα» στο τέλος της ευθείας. ¶λλο ο στόχος και άλλο το όριο. Πιστεύω ότι έχει πολλούς από τους πρώτους, αλλά κανένα από τα δεύτερα.
- Η πίεση που αισθάνεται από τους θαυμαστές του εκτός των αγώνων έχει αρχίσει να τον προβληματίζει. Διάλεξε την Αγγλία για να ζήσει, μια και εκεί «μπορούσα να πάω να ψωνίσω στα μαγαζιά, χωρίς να με αναγνωρίσει πολύς κόσμος». Τώρα τελευταία, όμως, δεν τολμά να ξεμυτίσει από την πόρτα του για έναν απλό περίπατο με την κοπελιά του.
- Μεταξύ μας, την ημέρα των δοκιμών, χωρίς σωματοφύλακες. Τέσσερις μπράβοι στα επίσημα δοκιμαστικά, επτά το Σάββατο, έντεκα (!) την Κυριακή, μαζί με δεκαπέντε αστυνομικούς. Οι περισσότεροι χρησιμοποιούνται κυρίως για έλεγχο του πλήθους. Μόνο δύο αποτελούν τη σκιά του και είναι σχεδόν πάντα δίπλα του. Γι’ αυτό ηρεμεί και οδηγεί ο άνθρωπος, όταν είναι μακριά απ’ όλα αυτά, στη σέλα ή στο μπάκετ.
- Προτιμά το μότορχομ για να κοιμάται τις ημέρες του αγώνα.
- Μου είπε την Κυριακή στη Μόντσα: «Λίγο προτού κοιμηθώ χθες βράδυ, κατά τις δώδεκα, άνοιξα τις κουρτίνες στο μότορχομ και είδα δύο ζευγαράκια από 15χρονα να ξεροσταλιάζουν πίσω από τις μπαριέρες. Τι περίμεναν να δουν; Βγήκα, συζήτησα λίγο μαζί τους, υπέγραψα και κάνα δυο φωτογραφίες και τους είπα να πάνε για ύπνο. Είχε ξαστεριά και...» είπε, ενώ κουνούσε το κεφάλι του έκπληκτος.
- «Νομίζεις ότι περνάει η Ascari με 6η;», με ρώτησε. Του απάντησα ότι περνάει, κρίνοντας μόνο από τα χιλιόμετρα και τις στροφές του κινητήρα στην 5η. «Δεν είναι αυτό το σημείο όπου θα κερδίσεις χρόνο» του είπα. «Δε με νοιάζει. Θέλω απλώς να δω αν περνάει». Πέρασε την επόμενη φορά που βγήκε στην πίστα...
- Του πήρε κάνα δυο ώρες να σταματήσει να λέει «the bike», ενώ εννοούσε το αυτοκίνητο, όταν συζητούσαμε.
- Η προσωπική του γωνία είναι μια... γωνία που στήνεται σε κάθε αγώνα στο χώρο των πιτ. Φυσικά, την έφερε και στη Μόντσα. Μεταλλικό χρώμα, κάτι σε μπλε βαθύ, δύο καρέκλες, γι’ αυτόν και το μηχανικό του, κι ένα μικρό ραφάκι για να ακουμπά κράνος και γάντια. ¶λλοι κουβαλούν μαζί τους τα αγαπημένα τους αρκουδάκια, όταν ταξιδεύουν. Αυτός έχει τη γωνιά του στην κυριολεξία.
- Τελετουργικό κάθε φορά πριν οδηγήσει -όπως στα GP (σκύβει στα μαρσπιέ και συγκεντρώνεται)- δεν είδα. Μόνο που κάθε φορά, ενώ φοράει το κράνος, κοιτά τον εαυτό του σε έναν από τους τοίχους της γωνιάς του (καθρεφτίζει, είπαμε). Τα λέει με τον εαυτό του. Οι σωματοφύλακες μου είπαν ότι ύστερα από αυτό είναι «μόνος του».
- «Πώς είναι δυνατόν να αφήνεις τον Ρόσι να κάνει το βήμα για να έρθει να σου μιλήσει κάθε φορά;», με έκραζε ο Θανάρας. Του είπα ότι, όσο και να φαίνεται περίεργο απέξω, έτσι είναι το σωστό στο περιβάλλον της δουλειάς: έρχεται να σε βρει αυτός, όταν είναι έτοιμος, και όχι το ανάποδο. Οι ερωτήσεις του μηχανικού είναι το εύκολο κομμάτι, ο οδηγός είναι που θέλει το χρόνο για να σκεφτεί τις απαντήσεις.
- Οι παλμοί της καρδιάς του κατά τη διάρκεια ενός ΜotoGP έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά έντασης και μεταβολών με αυτήν ενός 12χρονου παιδιού που παίζει... MotoGP στο PlayStation. Δεν είναι μεταφορικό αυτό, έχει πράγματι προκύψει από αδημοσίευτες επιστημονικές μετρήσεις καρδιακού παλμού που του έχουν κάνει. Μου το εμπιστεύτηκε ο ίδιος.
- Έχει «κάτι» με τα αυτοκόλλητα. Διάλεξε τη γραμματοσειρά και τα χρώματα για το Νο 46 στις πόρτες 15 λεπτά πριν βγει στην πίστα για τα επίσημα δοκιμαστικά.
- Τα σχόλιά του για τη συμπεριφορά και την απόδοση των ασφάλτινων ελαστικών που χρησιμοποιούμε ήταν ακριβώς τα ίδια με αυτά των οδηγών της ομάδας. Δεν τα γράφω όμως.
- Η μόνη μας διαφωνία είχε να κάνει με μοτοσικλέτες ΜΧ. Το τελευταίο του μηχανάκι είναι ένα -τι άλλο;- Yamaha ΥΖ450 τετράχρονο. Μου είπε ότι είναι το καλύτερο για να προπονείται σε γλιστρήματα, μια και η παροχή ισχύος είναι πιο ομαλή. Στο τέλος, όμως, παραδέχτηκε, γελώντας συνωμοτικά, ότι τα δίχρονα έχουν πιο πολλή πλάκα.
Rock star!
Τι σημαίνει WLF; Viva la fica! (Όσοι ιταλομαθείς, ξέρουν...)
«You are a bastard» είπε με συμπάθεια ο ΜακPέι μετά τον τελικό του Master Show, που του πήρε ο Ιταλός. Και ο Ρόσι τον ευχαρίστησε για τα καλά του λόγια!